के गर्नु मायालाई भौतिक वस्तु जस्तो गरी देखाउन सक्दिन

मेरो मनले सधैं चाहन्छ कि तिमी प्रतिको मेरो माया सदैब रहिरहोस् । साँच्चै देखाउन मिल्ने भए तिम्रा लागि कती माया छ अनी तिम्रो वियोगमा यो चन्द्रलाई कती पिडा हुन्छ देखाइ दिन्थेँ तर के गर्नु मायालाई भौतिक वस्तु जस्तो गरी देखाउन सक्दिन । तिमी टाढा हुन्छौ भन्ने कल्पना मात्र गर्दा पनि मेरो जिन्दगी अन्त्य भएको महसुश गर्छु म । जब म तिम्रो मुहार हेर्छु तब तिम्रो मुहारबाट मेरा यी नजरहरु हटाउन मन लाग्दैन किन कि तिम्रो त्यही मुहारको झ-झल्को अनी तिमी सँग बिताएका ती केही रमाईला पल अनी केही दु:खका पलहरुको सम्झनामा मैले आफ्नो जिन्दगीको गोरेटोमा सफलताका सिँढीहरु चढ्नु छ । अनी गर्नु छ मेरो आमा बुवाको नाम राख्ने केही सत्कर्म । म तिमीलाई कहिले पनि आत्माग्लानी हुन दिन्न । तिम्रो सामु सँधै हाँसेको हुनेछु । बरु तिमी रुँदा सँगै मिलेर रोउँला नि । मान्छे न हो सास रहे सम्म आस हुन्छ भन्छन , त्यसैले हाम्रो मिलनको कल्पना गर्छु अनी आफै सँग अनुत्तरित प्रश्न गर्छु 'के बिछोड पछी मिलन कहिले पनि हुँदैन र ? अनी पुस्छु आँखाका आँशुहरु तिम्रो मुस्कान सम्झँदै मुसुक्क हाँस्छु र सार्छु यी लर्बरिएका पाईलाहरु जिन्दगीका सफलताका सिँढिहरुमा ।
:-चन्द्र घलान , असार ९ गते आईतबार साँझ ७:१० बजे